 |
| Fremont Street. De straat is overdekt met "het grootste lichtscherm van de wereld", waarop een show te zien was |
Uiteindelijk was het echt tijd om ons bed op te zoeken voor de laatste nacht in Amerika. Onze laatste dag begon met een koele plons in het zwembad. Het was er wel warm, en met ons lagen er nog heel veel anderen op een bedje/in het water/op de glijbaan, maar het mag de pret niet drukken. Die glijbaan had overigens wel iets extra's: de glijbaantunnel ging door het haaienaquarium heen. Waar je, door de snelheid en het water overigens niet zo veel van merkte als je erin zat.
 |
| De drukte van het zwembad om half 11 's morgens |
 |
| Misschien niet zo goed zichtbaar: de glijbaantunnel door het haaienaquarium |
Na nog een laatste shoppingsessie bij de Premium Outlets (toch nog maar een koffer gekocht, om al die nieuwe sokken in op te ruimen) was het tijd om de lange weg naar de car rental te rijden. 2 minuten later leverden we daar met pijn in ons hart de auto in. 2000 Mijl verder dan toen we hem kregen, een stuk viezer, maar wat een plezier heeft deze Ford ons opgeleverd.
Inchecktijd! En hoewel de check in jongen ons verzekerde dat het niet erg was dat hij vergeten was om de label met "transfer @ LGW" aan de eerste koffer te hangen, maakte hij ze toch maar wel aan al de volgende koffers vast. Nog even door security, nog een verjaardagscadeau uit een automaat trekken en het was tijd om te boarden. In een superrustig vliegtuig, waardoor we ervoor kozen om met zijn 4en op 6 stoelen te gaan zitten. Met de extra beenruimte die ik zelf vooraf geboekt had, wisten we ons toch een beetje ruimte te creëren.
Na 9 1/2 uur hangen/doezelen/slapen/zitten landden we op London Gatwick. Op naar de lounge, om te wachten op onze volgende vlucht naar Amsterdam. We wisten al snel dat die vlucht vertraging had, maar gelukkig was er in de lounge een douche, fris en hapjes. En luie stoelen waar we soms wat in wegdoezelden. Uiteindelijk konden we dan toch mee met de vlucht naar Amsterdam. Waarvan het taxiën en boarden langer duurde dan de vlucht zelf.
Toch was de dag nog niet voorbij: de tas zonder label bleek niet meegekomen te zijn. Even melden, nog even een broodje eten en dan eindelijk... een Hema. Ofwel: de aankomsthal van Schiphol, waar we doorheen snelden onderweg naar de auto van opa. Thuis!
